Iedereen die mij persoonlijk of privé kent en mij volgt op Facebook, heeft gisteren ongetwijfeld voorbij zien komen dat één van mijn eigen honden, Kenzo, weg was gelopen.
Wij zijn een weekje in Nederweert voor werk en privé. We hebben een mooi huis, met grote tuin tot onze beschikking en je kan hier heel leuk wandelen. Ik pas op de honden terwijl de baasjes genieten van een vakantie, dus samen met Kenzo heb ik 6 honden om mee te wandelen, te trainen en ook nieuwe dingen uit te proberen voor de teamtrainingen. En als we niet op pad zijn, werk ik achter mijn computer aan nieuwe ideeën en plannen. Dus Kenzo is gezellig mee, maar dat ging gisterenavond dus even mis.
Kenzo is altijd al een hond geweest met extreem veel jachtinstinct. Hij komt oorspronkelijk uit Spanje en vermoedelijk heeft hij daar ook de eerste tijd gejaagd voor een jager. Ondanks dat hij dus al 5 jaar bij mij is, blijven die konijnen en vogels voor hem zeer aantrekkelijk, zo ook gisteren.
Rond 18.00 uur was ik het eten in de bakken aan het doen. En toen ik Kenzo riep, kwam hij niet, niet gek op zich want als hij in de tuin naar muisjes of beestjes zoekt, heeft hij vaker lak aan mij. Omdat hij een ware houdini is, ligt hij al aan een lang touw zodat hij niet ergens uit kan breken. En op het moment dat ik het touw zie, weet ik hoe laat het is. Meneer is weer eens ontsnapt. Ik bel de buurvrouw, die meteen zegt: “Oh, hij loopt voren, kom vlug.” Helaas ziet hij een haas op het land en weg is hij. Meteen in de auto gestapt in de hoop hem ergens te zien, maar niets gevonden. Het is dan nog redelijk licht maar ik besef me al te goed dat het snel donker zal worden.
Langzaam slaat de paniek toe. Hij is mijn maatje, mijn buddy en mijn gedachten draaien overuren. Mijn grootste angst is dat hij de snelweg op loopt die direct grenst aan mijn verblijfsplaats. Inmiddels is het 19.00 uur, na een paar rondjes besluit ik dan toch maar even snel wat te eten. Ik schuif snel een pizza naar binnen die verre van smakelijk is, en stap dan toch maar weer in de auto. Ik heb dan ook al wat rondjes gelopen met een zaklamp en de oppashonden maar nog steeds geen resultaat.
Rond 20.00 uur beginnen de tranen te rollen. Twee uur lang heb ik me voor gehouden dat ik hem wel zou vinden of zien en dat hij dan gewoon mee zou gaan. Twee uur lang heb ik gedacht “die komt zo terug”. Ik neem maar een kop koffie en steek de zoveelste sigaret op om mijzelf te kalmeren. Waar ik in de voorgaande uren soms nog een woede momentje had over het feit dat hij ervan door was, had ik nu alleen nog maar verdriet. De woede maakt sneller plaats dan dat ik van mezelf gewend ben en waar ik normaal mezelf groot kan houden, ben ik nu een zielig hoopje. Ik besluit hem overal aan te melden als vermist, bel de dierenambulance, bericht de plaatselijke Facebookgroep en meldt hem aan bij Amivedi.
Binnen een kleine 10 minuten stromen de reacties binnen. Iedereen deelt hem massaal maar niemand heeft wat gezien. Ik word gebeld door “Waar is onze Angel” die de volgende dag een zoekteam kunnen regelen met zoekhond Ze geven mij vele tips en adviezen die enorm waardevol zijn. Er bellen mensen vanuit midden Nederland die me de tip geven om ook zijn chip op vermist te zetten en mijn telefoon blijft afgaan door appjes en berichtje met zoektips. Maar geen bericht over Kenzo.
De buurvrouw weet nog een stuk waar veel wild zit, dus we rijden nog een rondje. Nouja, zij rijdt en ik schijn overal met mijn zaklamp. Hij heeft een reflecterende halsband, dus ik hoop een glimp te vangen met mijn zaklamp. We rijden door louche gebiedt en ik zie veel hazen of konijnen maar geen Kenzo. Als alles rustig is op een akker, weet ik zeker dat hij daar niet zit. We gaan weer terug naar huis in de hoop dat hij al terug is komen lopen.
Tegen half 10 komen er nog mensen binnen vallen. We kennen elkaar van een speurles die ik gevolgd heb met één van de oppashonden in september, toen ik ook in Nederweert was. Ze wilde niet thuis blijven zitten en nietsdoen, dus kwam ze toch maar, samen met haar man. We staan in huis de opties te bespreken en vragen ons af wat we nog kunnen. Haar man zegt toch nog eens buiten te gaan kijken. Misschien is hij inmiddels weer dichterbij. Terwijl wij nog even staan te kletsen staat de buurman voor het raam: “Hij zit er weer, hij is in de tuin, schiet op!”
Ik vlieg de deur uit, door het huis van de buren naar de tuin. Ondertussen belt de buurvrouw dat Kenzo er weer is. Al bellend loop ik naar haar toe, Kenzo probeert op dat moment weer via het hek, terug te komen in de tuin van ons vakantieadres. Op het moment dat ik hem roep spits hij zijn oren en draait om. Ik loop naar hem toe en hij komt rustig op me afgelopen. Zijn blik in zijn ogen zegt genoeg “Ah, daar ben je vrouwtje, ik was al op weg terug hoor.”
Het kleine beetje woede wat ik nog had verdwijnt gelijk en maakt plaats voor opluchting. Ik til hem op en hij begint meteen mij af te lebberen en te kussen. Hij is vies, stinkt en ik weet zeker dat hij een konijn of haas gedood heft, maar hij is terug. Ik bedank de buren en loop terug naar huis met Kenzo waar ik de mensen die mij te hulp schoten en de andere honden achter liet. We kletsen nog even na en Kenzo doet alsof het allemaal de normaalste zaak van de wereld is. Hij wast zich eens uitgebreid, maakt zijn poten schoon en ik geef hem nog maar eens zijn bak eten, want ja die stond nog steeds klaar.
Als alle commotie gezakt is, iedereen weer ingelicht is dat hij terug is en ik even rustig op de bank kan zitten voel ik mij enorm opgelucht maar nog meer dankbaar. In ben in een woonplaats waar ik enkele mensen ken, waar ik zelden kom en waar ik alleen ben. Ik heb hier geen familie of vrienden om op terug te vallen, ik ken nauwelijks de weg en weet net de supermarkt te vinden. En toch was er binnen enkele uren voor mij een compleet leger op de been om mijn hond te zoeken.
Buren, stichting “waar is onze Angel”, “Needy dogs”, bekenden via Facebook en onbekenden mensen waren allemaal met mij en Kenzo begaan. Iedereen bood hulp, wilde helpen met zoeken en het Facebook bericht is bijna 250 keer gedeeld. En dat maakt mij zo enorm dankbaar. Dat totaal onbekende mensen met mij begaan zijn en dat zij alles op alles willen zetten om mijn hond terug te vinden.
Dankjewel allemaal!