Mijn streven was om herplaatshonden in te zetten als hulp- of buddyhond. Een hond die een nieuw thuis zocht te trainen en begeleiden om deze vervolgens in te zetten bij een cliënt die een hond nodig heeft. En één van mijn dromen was om honden uit een van de Nederlandse asielen daarvoor in te zetten. De asielen hebben regelmatig leuke honden die een nieuwe plaats zoeken. Natuurlijk zijn ze niet kant en klaar, daarom train ik ze eerst zelf. Ik ga lekker met ze aan de slag, we clickeren wat af en socialiseren er heerlijk op los. Een mooi doel en twee vliegen in één klap, althans dat dacht ik.
Al een tijdje probeer ik een manier te vinden om samen te werken met de dierenasielen in Nederland. Ik heb ze gemaild, gebeld, heb een aantal regiomanagers gesproken, nog eens gemaild en zo kan ik nog wel even doorgaan. En het feit dat het niet lukt om een samenwerking te krijgen wordt van mij zo langzamerhand een enorm frustratiepunt.
Mijn missie en die van een asiel lijken mooi op elkaar aan te sluiten. Tenslotte hebben zij de honden die een huisje zoeken, en ik heb de mensen die een maatje zoeken om dat zij, om welke reden dan ook, steun kunnen ervaren van een hond. En zoals ik op school ooit leerde, één en één is twee, dus nam ik contact op.
Je hebt in Nederland asielen die van de dierenbescherming zijn, je hebt een aantal asielen die van de gemeente of particulieren zijn en dan heb je nog de stichtingen met herplaatshonden en buitenlandse honden. Ik begon met de dierenbeschermingsasielen een mail te sturen. Maar dat was nog niet zo makkelijk als het klinkt. Ik bleek de verkeerde persoon gemaild te hebben en zo werd mijn mail naar de juiste persoon gestuurd. Die zou dan contact opnemen en mij wat vragen stellen. Na een maand of 4 heb ik zelf maar contact opgenomen en kreeg ik een “nee” samenwerken is niet mogelijk want dan zijn ze niet verzekerd voor de eventuele schade die een hond kan aanrichten. Ze hadden mij verkeerd begrepen, want ik zou de hond van het asiel overnemen, waardoor de verantwoordelijkheid bij mij ligt. Dus de vriendelijke dame aan de telefoon gaf aan dat ze het nog eens zou overleggen en er bij mij op zal terugkomen. Dat moet nu nog gebeuren en we zijn zeker al weer een week of 8 verder. Tot zover de asielen van de dierenbescherming.
Daarna heb ik de asielen in Nederland die niet van de dierenbescherming zijn maar eens een mailtje gestuurd. Sommige asielen reageerde zeer positief en staan zeker voor open voor een eventuele samenwerking. Maar de meeste asielen reageerde al snel met een “Nee, wij plaatsen onze honden liever als gewone huishond” of “Wij hebben zelden honden die geschikt zijn als hulphond, en als we al een geschikte hond hebben, is deze zeer snel geplaatst”. De asielen de wel mee wilde werken heb ik bedankt en nog steeds houd ik regelmatig hun pagina in de gaten om te kijken of er een mogelijke hond zit die wel een perfect maatje kan worden met de juiste training en begeleiding.
En dan de stichtingen voor opvang en de buitenlandse honden. Ik heb twee stichtingen gevonden die openstaan voor samenwerking. Via deze weg heb ik dan ook al een aantal honden geschikt bevonden en deze zijn via mij getraind en geplaatst of zijn nog bij mij in training. Soof is daar een mooi voorbeeld van, zij is via een stichting bij HondZorgt gekomen en doet het super. De overige stichtingen nemen de moeite niet om te reageren, plaatsen wederom hun honden liever als huishond of antwoorden met “Wij hebben wel een geschikte hond, hij is 10 jaar, doof en blind maar wel gek op aandacht”. Hoe lief ook bedoeld, een hondje van 10 jaar zou ik graag helpen, maar is voor Hondzorgt geen optie. Dus ook daar kom ik niet verder mee.
Dit vind ik echt zo enorm jammer. Ik heb een mooi doel voor ogen, een nobel streven misschien, maar iets wat ik niet los kan of wil laten. Er zijn zoveel mensen die een geschikte hond zoeken omdat zij niet alleen over straat durven, hun zoon of dochter moeite heeft met sociale contacten of omdat mensen depressief zijn. Zij willen niets liever dan een maatje, iemand die niet over ze oordeelt en er altijd voor ze is.
Toenik met HondZorgt begon had ik er nooit over nagedacht dat veel organisaties niet open staan voor een samenwerking. Ik was naïef en dacht dat iedereen er hetzelfde over zou denken als ik. En nu ik de balans opmaak na ruim een jaar runnen van HondZorgt, besef ik dat ik sommige idealen zal moeten loslaten. Van de ruim 15 door Hondzorgt opgeleide honden zijn er twee via een stichting bij HondZorgt gekomen. Er zijn zeven honden bij HondZorgt terecht gekomen via particuliere afstand, mensen die mij dus zelf benaderden omdat ze om welke reden dan ook een ander thuis zochten voor hun maatje. De overige honden zijn honden die ik zelf heb uitgezocht in een buitenlands asiel. Voor deze honden ben ik naar Spanje gevlogen, heb ik ze in een asiel getest en vervolgens een tweede reis geboekt om ze ook in Nederland te krijgen. Van die ruim 15 honden is er dus niet één uit een Nederlands asiel gekomen en maar twee van een stichting uit Nederland.
En omdat het voor mij nu zo duidelijk is dat een samenwerking met een Nederlands asiel niet gaat lukken, laat ik een stukje van mijn dromen gaan. De honden die via particuliere afstand bij Hondzorgt komen zijn allemaal stuk voor stuk leuke honden. Deze honden zijn of gaan allemaal als hulphond aan het werk en deze honden zijn ook allemaal super in hun werk. Hoe spijtig het ook is, ik kan en wil mijn tijd niet meer steken in telefoontjes en mailtjes waarbij ik niets bereik. Veel liever steek ik die tijd in trainingen van de honden en ga ik eens een keertje extra met ze naar het bos.