Socialiseren, een van de belangrijkste opvoedkundige dingen die je met een hond moet ondernemen. Je hoort het zodra een hond, jong of oud, in huis neemt. Je moet de hond overal mee naar toenemen hoor, zo vaak en zoveel mogelijk. Dat is goed voor hem, joh! Daar leert hij van, echt waar! Dus met goede moed neem jij je hond mee naar de markt, het busstation, het winkelcentrum, het tuincentrum, het treinstation, mee in het openbaar vervoer, de kinderboerderij, mee naar het schoolplein, langs de ouderen in het verzorgingshuis en ga nog maar even door.
Waar we vervolgens niet bij stil staan is dat we een jonge hond, een pup, een hond die net herplaatst is of uit het buitenland komt, hiermee ook direct kunnen traumatiseren. Net als mensen hebben honden een prikkelverwerking. En net als bij mensen kan het bij honden ook te veel worden.
Socialiseren is niet een kwestie van je hond overal mee naar toe nemen en klaar. Socialiseren is op een gepaste wijze, gepaste begeleiding en gepaste steun, je hond stimuleren om de wereld te ontdekken. Wanneer een hond bijvoorbeeld bang is van een hondenbeeld in een tuincentrum, is het niet de bedoeling dat je hond er bovenop gaat zetten en zegt: “Zie je wel, stel je niet zo aan!” Je kan er veel beter voor kiezen de hond het op zijn manier en tempo te onderzoeken en hem aan te moedigen wanneer hij een stap dichterbij zet. Je zou op deze manier de hond kunnen traumatiseren in plaats van socialiseren.
De andere kant is het niets ondernemen met je hond ook een probleem. Die mensen zijn er ook nog. De mensen die denken: “Oooh, dat komt wel.” Hij vindt het niet zo prettig aan de lijn, dus ik laat hem maar los in de achtertuin, anders wil hij toch niet met me mee. Of honden die grommen als er iemand binnenkomt, omdat ze het heel spannend vinden. En het baasje dan zegt: “Ja maar hij doet verder niets hoor, laat hem maar even.”
Ik bezoek regelmatig honden die herplaatst worden om te kijken of ze geschikt zijn als buddyhond. Zo ook bezocht ik vorige week een rode poedel, 7 maanden jong en zo bang dat ik en mijn collega hem niet konden aanraken. Niet geschikt als buddy dus. Het verhaal van de eigenaar was dat de hond al 4x verhuisd was en hij was dus eigenaar nummer 5. De hond was van alles bang, de auto, een rolstoel en alle andere mensen. Deze eigenaar liet de hond ook maar uit in de tuin achter het huis, omdat hij zo bang was. Anders was er toch geen land mee te bezeilen.
Deze hond is dus al getraumatiseerd, door niet of niet te goed socialiseren. Ook deze baas kan veel beter samen met zijn hond rustig het bezoek begroeten en hem of haar belonen voor de stappen die hij wel neemt. Alleen op deze manier kan de hond leren dat bezoek niets bedreigends hoeft te zijn, geen drama is en dat hij er niets voor hoeft te vrezen.
Al met al is socialiseren niet zomaar iets. Het is iets waar je als baas over na moet denken. Is het verstandig om nu nog iets te ondernemen? Of moet Fikkie eerst het trips van vanmorgen verwerken? Is het juist om Fikkie mee te nemen naar al die drukte? Is het oké om Fikkie dan maar niet aan de lijn te laten? Mag Fikkie grommen naar bezoek? Begeleid ik Fikkie op de juiste manier of zou ik meer informatie moeten vragen?
Denk eens na voor je weer me Fikkie iets onderneemt en aandacht besteed aan het socialiseren. Want tenslotte kan je socialiseren wel leren!
