Iedereen kent haar inmiddels wel, de legendarische Juf Ank. Ze is gevat, snel en heeft een eigen humor met regelmatig een zeer duidelijk punt. Zo ook de curling ouder. Als je het niet gezien hebt, hier nog even het fragment
En die curlingouders hebben we ook bij de honden ouders. De baasjes die altijd de vloer gladstrijken voor hun hondenmaatje. Maar is dit wel nodig?
Moeten we echt voor onze honden met een bezem alles uit de weg ruimen om het zo aangenaam maar vooral simpel mogelijk te maken?
In mijn ogen niet, want ook honden moeten leren door ervaringen, en dus ook minder leuke ervaringen. Wanneer we ze altijd voor alles behoeden, leren honden dan nog wel door eigen ervaringen?
Wanneer ik met Boy, één van mijn herders in het park loop, zijn er altijd mensen die hun geliefde Fikkie meteen oppakken. Vaak komt er dan ook nog achteraan: “Mijn hond is bang van herders.” Om het dus op die manier te verklaren en de accepteren. Mijn honden zijn sociaal en hebben echt geen trek in een hapje van Fikkie, dus ik geloof niet dat ze Fikkie dan ook meteen op zullen eten. Maar goed, het baasje van Fikkie vreest voor Fikkie zijn leven en blaft en dan ook nog eens flink op los. En Fikkie heeft dus nu geleerd om als een idioot op een herder te blaffen, als hij veilig in de handen van het baasje zit, hoog en droog.
In mijn ogen hadden we Fikkie en Boy beter even kennis kunnen laten maken en als Fikkie dan nog een grote mond had gehad, was dit snel gesust door de duidelijk lichaamstaal van mijn grote, maar sociale jongen. Boy zal Fikkie nooit bijten of schade maken maar een waarschuwing door middel van een grom, opgetrokken lip of er overheen gaan staan, beheerst hij als geen ander. Maar zoals aangegeven is dit baasje een echte curlingouder.
Mijn grootste probleem van de curlingouder is dat we de honden hiermee bijna “verpesten”. Soms is het fijn als Fikkie leert dat het niet handig is om een grote oudere hond even te vertellen hoe iets wel of niet werkt. Dat het nutteloos is om als een idioot op een hond te gaan staan blaffen terwijl hij niet eens interesse toont. We zullen dus de honden ook hier en daar los moeten laten. Net als met kinderen.
Als kind leerde mijn moeder mij dat ik niet moest gaan staan in een stoel. Niet omdat ze me er steeds vanaf haalde en me beschermde, maar omdat ik na 1x waarschuwen toch weer het dwarse kind uithing en dus van de stoel afkukelde. Het gevolg was een fikse blauwe plek en een ervaring rijker. De ervaring dat op stoelen staan niet handig is.
Zullen we dus nu afspreken dat we onze honden ook dingen laten ervaren? Dat zij ook op hun manier de wereld kunnen ontdekken? En dat we ze niet voor alles moeten behoeden?
Dan worden Fikkie en Boy misschien toch nog eens vriendjes, of kunnen we elkaar in ieder geval op een normale manier passeren in het park.