De leukste baan van de wereld..
Wie denkt dat ik de leukste baan heb van de hele wereld, heeft het bij het rechte eind. Ik ben dol gelukkig dat ik me een hele dag tussen de honden mag begeven, ze mag zien groeien en dat ze een mooi leven tegemoet gaan.
Net als ieder anders mens heb ik ook heus wel momenten dat ik ze achter het behang wil plakken en er even helemaal klaar mee ben. Op dagen dat het even niet lekker loopt moet ik soms even naar mezelf kijken. Ligt het aan mij? Ben ik anders vandaag of is er iets aan de hand? Mijn honden spiegelen soms als geen ander. En met de honden die in training bij mij zijn, bouw ik ook zeer snel een band op. Je bent intensief met ze bezig, dag in dag uit. Je leert de honden kennen en zij leren jou kennen. Wanneer er dan een lastig moment komt, zoals gisteren, ben ik ook maar gewoon een mens.
Gisteren heb ik Oakley weg gebracht naar haar nieuwe huis. Ze is bij mij klaar getraind en gaat nu een leven tegemoet als buddyhond. Ze is de enige buddyhond die hier geboren is en die ik dus vanaf dag één altijd bij me heb gehad. Aanstaande zaterdag wordt ze 1 jaar, dus bijna een heel jaar heeft ze hier gespeeld, getraind, geknuffeld en is ze er geweest. Na een lange reis van ruime 3 uur zijn we aangekomen op plaats van bestemming. Ze heeft zich keurig gedragen in de auto en bij aankomst stond ze te springen, wat gaan we doen baasje? Eenmaal bij de cliënt thuis ging ze rustig onder de tafel liggen, zoals ze geleerd is. Ze is lief, stabiel en de rust zelve. Na anderhalf uur kletsen, uitleg en papierwerk is het moment daar. Ik ga weg en zij blijft achter.
Waar ik normaal gesproken even moet slikken maar weet dat het goed is, kon ik het gisteren niet droog houden. In de gang rolden de tranen over mijn wangen en Oakley begreep er niets van. Ik ben trots op haar dat ze het zo goed doet. Ik weet zeker dat ze een goed leven krijgt en dat ze een geweldige baas heeft. Maar toch ben en blijf ik een mens en steek ik iedere hond even veel tijd en liefde. Ik heb geen massa bedrijf waar honden binnenkomen, getraind worden en weer weggaan zonder dat ik de hond van binnen en buiten heb leren kennen. Honden die zomaar een nummer of naam zijn of zonder dat ik met de hond heb getraind. Nee iedere hond is voor mij speciaal en heeft een plaatsje in mijn hart.
En vandaag voelt het als een kater zonder dat ik ook maar een slok gedronken heb. Mijn honden reageren anders en ze zoeken me constant op. Veel knuffels en kusjes, meer dan anders. Daar is hij weer, de beruchte spiegel. Ze laten me zien dat ik vandaag anders ben en dat ik al deze kusje en knuffels extra nodig heb. Morgen wordt de kater weer minder en zakt het gevoel weer af. We gaan weer door, op naar de volgende hond die een geweldig huisje krijgt en voor iemand een spiegel kan zijn. Want ondanks alles heb ik echt de leukste baan van de wereld!
