Afgelopen vrijdag ging ik samen met Charlotte op pad. We hadden twee afspraken staan, één voor het testen van een Duitse Herder en één om eens kennis te maken bij een andere stichting. Het waren twee afspraken met ruim een uur reistijd ertussen dus tegen 11.00 uur gingen wij naar Zeeuws-Vlaanderen voor de eerste afspraak en natuurlijk mocht Boy met ons mee.
Wanneer ik een hond ga testen op geschiktheid neem ik het allerliefste Boy mee. Boy is mijn Duitse Herder reu, een tikkeltje dominant maar de rust zelve. Hij kent als geen ander de hondentaal en kan een andere hond super kalmeren. Daarbij heeft hij de prachtige eigenschap dat hij zonder schade te maken of agressie te vertonen, een jonge hond even zijn op zijn “plaats” kan zetten.
Aangekomen blijkt als snel dat de mensen een inschattingsfout gemaakt hebben. De hond heeft meer uitdaging nodig dan dat zij kunnen bieden en hebben om deze reden dan ook besloten de hond te herplaatsen. Daisy, een jonge teef van 13 maanden, is een teef met drift. Ze is gek op een bal en heeft karakter. Voor HondZorgt net niet wat ik zoek, maar ik wist wel een andere geschikte plaats. Fijn voor deze mensen en natuurlijk voor de hond. Na even kletsen en de nodige afhandeling neem ik Daisy mee, dit scheelt weer een ritje voor de nieuwe eigenaar.
Onderweg naar de volgende afspraak zitten we een beetje te kletsen en maken we een tussen stop om de auto en ons zelf te voorzien van nodige brandstof. Zeker als we veel onderweg zijn schiet fatsoenlijk eten en drinken er regelmatig bij in. Na de pitstop duiken we weer de auto in en na 30 minuten zijn we bij een “collega” stichting aangekomen.
We worden buiten al opgewacht en wanneer we door de poort zijn springen twee vrolijke labrador pups ons tegemoet. De eigenaresse verteld dat ze vanmorgen 3 pups heeft gered uit de broodfok, en dat ze uit de broodfok komen is meteen te zien. Ze zitten compleet onder puppyschurft, zijn tonnetjerond en een maand of zes oud. Pup 3 ligt uitgeput in een hokje te slapen en is erg moe van alle indrukken. Aangezien ik al een tijdje meedraai in de honden wereld weet ik ook hoe de broodfok werkt. Wanneer er een nieuw nest geboren wordt, mogen de overige pups van het vorige nest voor een appel en ei weg. Het is voor de broodfokker een simpele rekensom want euthanaseren is duurder, dus komt er een stichting deze “overtollige” honden ophalen om ze vervolgens te plaatsen in een nieuw thuis.
De kleinste dame van het stel is de meest vrije hond. Gek genoeg zijn ze niet bang aangelegd en vinden ze alles en iedereen prachtig. Als ik Boy erbij laat weet ik het zeker, zij gaat mee naar HondZorgt. Ze begroet hem vrolijk en speels, gaat aan zijn bek hangen en nog geeft hij geen kik. Wanneer ze zich op de rand van het “acceptabele” begeeft rimpelt hij zijn neus en ze druipt meteen af. Heel fijn, zij kent dus ook de honden taal. Ik breng de eigenaresse op de hoogte dat ik graag deze pup zou meenemen en zij is super blij. Weer en hond die een goed leven gaat krijgen, roept ze uit. Wanneer het papier werkt komt, kijk ik even snel in het paspoortje van de nog steeds uitbundige en vrolijke pup. Mijn hart breekt wanneer ik zie dat ze geen naam is maar een nummer, teefje 7363. Die cijfers zijn niet uit de lucht gegrepen en het is ook niet het aantal pups dat de broodfokker al heeft gehad, nee het zijn de laatste 4 cijfers van haar chipnummer.
Wanneer we naar de auto gaan is ze echt niet van plan om mee te lopen aan de riem. We tillen haar op en ik besluit haar bij Boy te leggen. Tijdens de terug reis zeggen Charlotte en ik wel 10x dan ze enorm leuk is, maar o zo stinkt. De “kennel” lucht vult de gehele auto en ik besef me dat ze net zo ruikt als de asielhonden in Spanje. We proberen samen een naam te bedenken en Charlotte laat Google er nog eens op los. Uiteindelijk schiet mij een naam te binnen: Soof! Charlotte vind het ook een leuke naam en dus zijn we het eens. Geen teefje 7363 meer, geen nummer maar een echte naam, Soof.
Thuis aangekomen zet ik Soof zonder te twijfelen tussen de andere honden. Ze speelt er meteen op los en begroet ieder mens en dier met evenveel enthousiasme. Ze werpt nog eens een blik op Boy en hij kijkt op een afstand toe. Binnen een paar uur heeft ze bijnamen “droepie” en “kabouter” gekregen. Ze is lief, onstuimig en mist een stukje van haar ontwikkeling, maar dat maakt ze zeker niet minder geschikt. We gaan lekker met haar trainen en socialiseren. De komende tijd zal ze dan ook regelmatig op Facebook verschijnen.
Welkom bij HondZorgt lieve Soof.
